نبی مکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:

36 - (2408) حَدَّثَنِی زُهَیْرُ بْنُ حَرْبٍ، وَشُجَاعُ بْنُ مَخْلَدٍ، جَمِیعًا عَنِ ابْنِ عُلَیَّةَ، قَالَ زُهَیْرٌ: حَدَّثَنَا إِسْمَاعِیلُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، حَدَّثَنِی أَبُو حَیَّانَ، حَدَّثَنِی یَزِیدُ بْنُ حَیَّانَ، قَالَ: انْطَلَقْتُ أَنَا وَحُصَیْنُ بْنُ سَبْرَةَ، وَعُمَرُ بْنُ مُسْلِمٍ، إِلَى زَیْدِ بْنِ أَرْقَمَ، فَلَمَّا جَلَسْنَا إِلَیْهِ قَالَ لَهُ حُصَیْنٌ: لَقَدْ لَقِیتَ یَا زَیْدُ خَیْرًا کَثِیرًا، رَأَیْتَ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ، وَسَمِعْتَ حَدِیثَهُ، وَغَزَوْتَ مَعَهُ، وَصَلَّیْتَ خَلْفَهُ لَقَدْ لَقِیتَ، یَا زَیْدُ خَیْرًا کَثِیرًا، حَدِّثْنَا یَا زَیْدُ مَا سَمِعْتَ مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ: یَا ابْنَ أَخِی وَاللهِ لَقَدْ کَبِرَتْ سِنِّی، وَقَدُمَ عَهْدِی، وَنَسِیتُ بَعْضَ الَّذِی کُنْتُ أَعِی مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ، فَمَا حَدَّثْتُکُمْ فَاقْبَلُوا، وَمَا لَا، فَلَا تُکَلِّفُونِیهِ، ثُمَّ قَالَ: قَامَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَوْمًا فِینَا خَطِیبًا، بِمَاءٍ یُدْعَى خُمًّا بَیْنَ مَکَّةَ وَالْمَدِینَةِ فَحَمِدَ اللهَ وَأَثْنَى عَلَیْهِ، وَوَعَظَ وَذَکَّرَ، ثُمَّ قَالَ: " أَمَّا بَعْدُ، أَلَا أَیُّهَا النَّاسُ فَإِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ یُوشِکُ أَنْ یَأْتِیَ رَسُولُ رَبِّی فَأُجِیبَ، وَأَنَا تَارِکٌ فِیکُمْ ثَقَلَیْنِ: أَوَّلُهُمَا کِتَابُ اللهِ فِیهِ الْهُدَى وَالنُّورُ فَخُذُوا بِکِتَابِ اللهِ، وَاسْتَمْسِکُوا بِهِ " فَحَثَّ عَلَى کِتَابِ اللهِ وَرَغَّبَ فِیهِ، ثُمَّ قَالَ: «وَأَهْلُ بَیْتِی أُذَکِّرُکُمُ اللهَ فِی أَهْلِ بَیْتِی، أُذَکِّرُکُمُ اللهَ فِی أَهْلِ بَیْتِی، أُذَکِّرُکُمُ اللهَ فِی أَهْلِ بَیْتِی» فَقَالَ لَهُ حُصَیْنٌ: وَمَنْ أَهْلُ بَیْتِهِ؟ یَا زَیْدُ أَلَیْسَ نِسَاؤُهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ؟ قَالَ: نِسَاؤُهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ، وَلَکِنْ أَهْلُ بَیْتِهِ مَنْ حُرِمَ الصَّدَقَةَ بَعْدَهُ، قَالَ: وَمَنْ هُمْ؟ قَالَ: هُمْ آلُ عَلِیٍّ وَآلُ عَقِیلٍ، وَآلُ جَعْفَرٍ، وَآلُ عَبَّاسٍ قَالَ: کُلُّ هَؤُلَاءِ حُرِمَ الصَّدَقَةَ؟ قَالَ: نَعَمْ

«همراه با حصین بن سبره و عمر بن مسلم نزد زید بن ارقم رفتیم. بعد از این که در کنار او نشستیم حصین گفت: ای زید! ترا خیر بسیار نصیب شده است. پیغمبر را دیده ای و حدیث او را شنیده ای و همراه با آن حضرت جهاد کرده ای. ای زید! تو خیر بسیار دیده ای. برای ما شمه ای از آن چه از رسول الله (صلی الله علیه وآله) شنیده ای باز گوی. زید گفت: ای برادرزاده! به خدا سوگند که سال من بزرگ و عهدم با رسول الله (صلی الله علیه وآله) کهن شده و بسیاری از آنچه از او شنیده بودم فراموش کرده ام. پس آن چه برای شما می گویم بپذیرید و آن چه را نمی گویم مرا به گفتن آن مجبور نسازید. پس گفت: روزی پیغمبر خدای بین ما برای خواندن خطبه برخاست. ما در مکانی بین مکه و مدینه بودیم که «خم» خوانده می شود. پس حمد خدای و ثنای او را به جای آورد و به وعظ و ذکر پرداخت. سپس گفت: اما بعد، بدانید ای مردم که من هم بشرم و به زودی فرستاده خدای پیش من می آید و دعوت او را اجابت می کنم. من بین شما دو چیز گرانبها از خود بر جای می گذارم. نخستین آنها کتاب خداست که در آن هدایت و نور است. کتاب خدا را محکم در دست بگیرید و آن را رها نکنید پس درباره قرآن سفارش بسیار نمود و بدان تشویق و ترغیب فرمود سپس گفت: و اهل بیت من. درباره اهل بیت من همواره خدای را به یاد داشته باشید (این جمله را سه بار فرمود) حصین از زید پرسید: اهل بیت او چه کسانی هستند؟ مگر زنان او اهل بیت او نیستند؟ گفت: زنان او اهل خانه او بودند اما اهل بیت رسول الله (صلی الله علیه وآله) کسانی هستند که بعد از او صدقه برایشان حرام است حصین گفت: آنان چه کسانند؟ گفت آل علی و آل عقیل و آل جعفر و آل عباس. حصین گفت: آیا صدقه بر همه ایشان حرام است؟ گفت: آری. مسلم به اسناد دیگری از زید بن ارقم روایت کرده است که از او پرسیدند: آیا زنان پیغمبر هم اهل بیت او هستند؟ گفت نه به خدا قسم زن تا مدتی از زمان با مرد است. بعد او را طلاق می دهد و نزد پدر و مادر خود بر می گردد. اهل بیت او اصل و جماعت او هستند که صدقه بر ایشان حرام است.

صحیح مسلم ج4 ص1873 المؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسن القشیری النیسابوری (المتوفى: 261هـ)، المحقق: محمد فؤاد عبد الباقی، الناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت، عدد الأجزاء: 5. مسند الإمام أحمد بن حنبل ج23 ص10 و 11 المؤلف: أبو عبد الله أحمد بن محمد بن حنبل بن هلال بن أسد الشیبانی (المتوفى: 241هـ)، المحقق: شعیب الأرنؤوط - عادل مرشد، وآخرون، إشراف: د عبد الله بن عبد المحسن الترکی، الناشر: مؤسسة الرسالة، الطبعة: الأولى، 1421 هـ - 2001 م.

نتیجه :

وجود حدیث ثقلین در صحیح مسلم دال بر صحت است.

1. اخبار اصفهان: ج1ص107و235.ج2ص227.

   2. اخبارالدول وآثارالاول:ص102.

   3. أربعین الهروی:ص12.

   4. أرجح المطالب:ص36و56 و58 و67 و203 و338 و339 و389 و581-545 و681 .

   5. الارشاد: ص420.

   6. أسباب النزول:ص135.

   7. أسد الغابه:ج1ص308و367.ج2ص233.ج3ص92و93و274و307و321.ج4ص28.ج5ص6و205و208.

   8. الامامه و السیاسه:ج1 ص109.

   9. أنساب الاشراف:ج1 ص156.

  10. البدایه و النهایه:ج5 ص208-213و227و228-ج7ص338و344-349.

  11. بلاغات النساء:ص72.

  12. تاریخ بغداد:ج8ص290-ج7ص377-ج12ص343-ج14ص236.

  13. التاریخ الکبیر:ج1ص375-ج2قسم2ص194.

  14. تاریخ الخلفاء:ص114و158و179.

  15. تفسیر الثعلبی:ص78و104و181و235.

  16. تفسیر الطبری:ج3ص428.

  17. تفسیر فخر الرازی:ج3ص636.

  18. التمهید(باقلانی):ص171.

  19. الجمع بین الصحاح:ص458.

  20. حیاه الصحابه:ج2ص769.

  21. حلیه الاولیاء:ج5ص26و363-ج6ص294.

  22. الخصائص:ص4و49و51.

  23. خصائص النسائی:ص21و40و86و88و93و94و95و100و104و124.

  24. الخصائص(السیوطی):ص18.

  25. الخطط والآثار(مقریزی):ص220.

  26. الدر المنثور:ج2ص259و298.

  27. دول الاسلام(ذهبی):ج1ص20.

  28. ذخائرالعقبی:ص67و68.

  29. روضات الجنات(زمجی):ص158.

  30. سر العالمین(غزالی):ص16.

  31. سنن الترمذی:ج5ص591 .

  32. سنن ابن ماجه:ج1 ص43.

  33. سنن النسائی:ج5 ص45.

  34. سنن المصطفی صلی الله علیه و آله:ج1ص45.

  35. السیره النبویه(زینی):ج3 ص3.

  36. شرح نهج البلاغه(ابن أبی الحدید):ج1ص317و362-ج2ص288-ج3ص208-ج4ص221-ج9ص217.

  37. الشرف الموبد(نبهانی):ص58و113.

  38. شواهد التنزیل:ج1ص158و190.

  39. صحیح الترمذی:ج1ص32-ج2ص298-ج5ص633.

  40. صحیح مسلم:ج4ص1873.

  41. الصواعق المحرقه:ص25و26و73و74.

  42. طبقات ابن سعد:ج3ص335.

  43. العقد الفرید:ج5ص317.

  44. عمده الاخبار:ص191.

  45. الفصول المهمه:ص23و24و25و27و74.

  46. الفضائل(ابن حنبل):ج1ص45و59و77و111-ج2ص560و563و569و592و599-ج3ص27و35.

  47. فضائل الصحابه:ج2ص610و682.

  48. الکفایه:ص151.

  49. کفایه الطالب:ص13و17و58 و62 و153و285و286.

  50. کنز العمال:ج1ص48-ج6ص397-405-ج8ص60-ج12ص210-ج15ص209.

  51. الکوکب الدری:ج1ص39.

  52. مجمع الفوائد:ج9ص103-108و163.

  53. مختلف الحدیث(ابن قتیبه):ص52و276.

  54. مروج الذهب:ج2ص11.

  55. مستدرک الحاکم:ج3ص109و110و118و371و631.

  56. مسند ابن حنبل:ج1ص84و119و180-ج4ص241و281و368و370و372-ج5ص347و366و370و419-494-ج6ص476.

  57. مسند الطیالسی:ص111.

  58. مصابیح السنه:ج2ص202و275.

  59. معارج النبوه:ج1ص329.

  60. المعارف(ابن قتیبه):ص58.

  61. معالم الایمان(دباغ):ج2ص299.

  62. المعتصرمن المختصر:ج2ص301و332.

  63. معجم البلدان:ج2ص389.

  64. المعجم الصغیر:ج1ص64و71.

  65. المعجم الکبیر(طبرانی):ج1ص149و157و390-ج5ص196.

  66. مقاصد الطالب:ص11.

  67. مقتل الحسینعلیه السلام(خوارزمی):ص47.

  68. مقصد الراغب:ص39.

  69. المنار:ج1ص463.

  70. مناقب الائمه(باقلانی):ص98.

  71. المناقب(ابن جوزی):ص29.

  72. المناقب(ابن مغازلی):ص16و18و20و22و23و24و25و224و229.

  73. المناقب(عبدالله شافعی):ص106و107و122.

  74. منتخب کنز العمال:ج5ص30و32و51.

  75. المواقف:ج2ص611.

  76. موده القربی:ص50.

  77. نزهه الناظرین:ص39.

  78. النهایه(ابن الأثیر):ج4ص346.

  79. نهایه العقول:ص199.

  80. الوفیات(ابن خلکان):ج1ص60-ج2ص223.

  81. ینابیع الموده:ص29-40و53-55و81و120و129و134و154و155و179-187و206و234و284.

  82. الاصابه:ج1ص372و550-ج2ص257و382و408و509-ج3ص512-ج4ص80.

  83. الاستیعاب:ج2ص460.

  84. أشعه اللمعات فی شرح المشکاه:ج4ص89و665و676.

  85. تفریح الأحباب:ص31و32و307و319و367.

  86. التمهید و البیان(أشعری):ص237.

  87. الفتوح(ابن الأعثم):ج3ص121.

  88. التمهید البیان(أشعری):ص237.

  89. ثمار القلوب(ثعالبی):ص511.

  90. الأعتقاد(بیهقی):ص182.

  91. تاریخ دمشق:ج1ص370-ج2ص5و85و345-ج5ص321.

  92. الجمع بین الصحاح:ص458.

  93. الشفاء(قاضی عیاض):ج2ص41.

  94. أسنی المطالب:ص4و221.

  95. انسان العیون:ج3ص274.

  96. الأنوار المحمدیه:ص251.

  97. بلوغ الأمانی:ج1ص213.

  98. البیان والتعریف:ج2ص36.

  99. التاج الجامع:ج3ص296.

 100. تجهیز الجیش:ص135و292.

 101. ذخائرالعقبی:ص67و68.

 102. الحاوی للفتاوی:ج1ص79و122.

 103. الریاض النضره:ج2ص169و170و217و244و348.

 104. السیره الحلبیه:ج3ص274و283و369.

 105. شرح المقاصد:ج2ص219.

 106. فرائد السمطین:ج1ص56و64و65و67و68و69و72و75و76و77.

 107. العثمانیه:ص145.

 108. مرقاه المفاتیح:ج1ص349-ج11ص341و349.

 109. مصابیح السنه:ج2ص202و275.

 110. المورود فی شرح سنن أبی داود:ج1ص214

ازدواج با خواهر در فقه حنبلی !

ازدواج با خواهر در فقه حنبلی !

یکی از فتاوای شرم آور فقه حنبلی، جواز ازدواج با خواهر تحت شرایطی خاص می باشد که ما آن را برای شما نقل می کنیم.

لَوْ اشْتَبَهَتْ أُخْتُهُ بِأَجْنَبِیَّةٍ لَمْ یَتَحَرَّ لِلنِّکَاحِ عَلَى الصَّحِیحِ مِنْ الْمَذْهَبِ.

الإنصاف فی معرفة الراجح من الخلاف،ج1،ص78 ط دار احیاء التراث العربی

اگر شخصی خواهرش را با دختر غریبه اشتباه بگیرد { مثلا به دلیل شباهت امر بر او مشتبه شود } بنا بر صحیح مذهب حنبلی لازم نیست تحقیق کند. { تا ببیند آن شخص خواهرش می باشد یا خیر }

و این گونه است که طبق مذهب حنبلی اگر شخصی خواهرش با دختری غریبه شبیه باشد و او نتواند تشخیص دهد، م تواند بدون تحقیق با آن دختر ازدواج کند !

پاسخ به شبهه ی کیفیت وضوء در نامه ی امیرالمومنین (ع) به محمد بن ابی بکر (رض)

پاسخ به شبهه ی کیفیت وضوء در نامه ی امیرالمومنین (ع) به محمد بن ابی بکر (رض)

یکی از شبهاتی که مخالفین شیعه در مبحث وضوء از کتب شیعه مطرح می کنند (که البته این شبهه نیز خالی از بتر و تدلیس نیست)، مساله ی کیفیت وضوء در نامه ی امیرالمومنین (ع) به محمد بن ابی بکر (رض) است.

طرح شبهه :

 إِبْرَاهِیمُ بْنُ مُحَمَّدٍ الثَّقَفِیُّ فِی کِتَابِ الْغَارَاتِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ عَبَایَةَ قَالَ کَتَبَ عَلِیٌّ ع إِلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ مِصْرَ أَمَّا بَعْدُ إِلَى أَنْ قَالَ ع ثُمَّ الْوُضُوءُ فَإِنَّهُ مِنْ تَمَامِ الصَّلَاةِ اغْسِلْ کَفَّیْکَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ تَمَضْمَضْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ اسْتَنْشِقْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ اغْسِلْ وَجْهَکَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ یَدَکَ الْیُمْنَى ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِلَى الْمِرْفَقِ ثُمَّ یَدَکَ الشِّمَالَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِلَى الْمِرْفَقِ ثُمَّ امْسَحْ رَأْسَکَ ثُمَّ اغْسِلْ رِجْلَکَ الْیُمْنَى ثَلَاثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ اغْسِلْ رِجْلَکَ الْیُسْرَى ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فَإِنِّی رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّه ص هَکَذَا کَانَ یَتَوَضَّأُ قَالَ النَّبِیُّ ص الْوُضُوءُ نِصْفُ الْإِیمَان‏.

مستدرک الوسائل،ج1،ص305و306،ر688 ط موسسة آل البیت علیهم السلام

عبایه می گوید که علی (ع) به محمد بن ابی بکر و اهل مصر نامه ای نوشت.اما بعد تا جایی که امیر المومنین (ع) گفت : سپس وضوء متمم نماز است. سه بار دست هایت را بشوى و سه بار آب در دهان بگردان و سه بار آب در بینى کن و سه بار روى خود بشوى و سه بار دست راست را تا آرنج و سه بار دست چپ را تا آرنج، پس سرت را مسح کن سپس پای راستت را سه مرتبه بشوی و سپس پای چپت را سه مرتبه بشوی.من دیدم که رسول الله (ص) اینگونه وضوء می گرفت.پیامبر (ص) گفت : وضوء نصف ایمان است.
ای روافض ! شما به چه حفی از دستور امیرالمومنین تخطی می کنید و به چه حقی در وضوء پایتان را مسح می کنید ؟!

پاسخ به شبهه :

بررسی سند روایت :

ابتدا به بررسی سند روایت می پردازیم.مخالفین این روایت را از کتاب مستدرک الوسائل میرزای نوری نقل کرده اند (که البته با تدلیس، نظر میرزای نوری در مورد روایت را نیاورده اند و ما در ادامه آن را نقل خواهیم کرد) و اصل روایت در کتاب الغارات ثقفی آمده است.سند این نامه در کتاب الغارات ثقفی از این قرار است :

‏‏قال إبراهیم: فحدّثنا یحیى بن صالح قال: حدّثنا مالک بن خالد الأسدیّ عن [الحسن بن إبراهیم عن عبد اللَّه بن الحسن بن] الحسن بن علیّ بن أبى طالب علیهم السّلام عن عبایة …..

الغارات،ج1،ص228 ط انجمن آثار ملی

‏یحیی بن صالح، ابو زکریا : این راوی در نزد شیعه مجهول است و جالب آن که از حفاظ و علمای مخالفین بوده و از راویان صحیحین نیز می باشد.

مالک بن خالد الاسدی : مجهول
با این حساب، سند این نامه ضعیف بوده و همین ضعف سندی احتجاج مخالفین به آن را از اعتبار ساقط می کند.

وجود روایت با سندهای دیگر و با لفظ ” مسح ” :
نکته ی مهم دیگر این که همین نامه با سند های دیگر و با نقل خود ابراهیم ثقفی (صاحب کتاب الغارات) در امالی طوسی و امالی شیخ مفید نقل شده و نه تنها سخنی از شستن پاها نیست بلکه امر به مسح پا در آن ها مشاهده می شود.

قَالَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ حُبَیْشٍ الْکَاتِبُ قَالَ أَخْبَرَنِی الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ الزَّعْفَرَانِیُّ قَالَ أَخْبَرَنِی أَبُو إِسْحَاقَ إِبْرَاهِیمُ بْنُ مُحَمَّدٍ الثَّقَفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُثْمَانَ «1» قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی سَعِیدٍ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ الْجَعْدِ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْهَمْدَانِیِّ قَالَ لَمَّا وَلَّى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع مُحَمَّدَ بْنَ أَبِی بَکْرٍ مِصْرَ وَ أَعْمَالَهَا کَتَبَ لَهُ کِتَابا ……. ً ثُمَّ انْظُرْ إِلَى الْوُضُوءِ فَإِنَّهُ مِنْ تَمَامِ الصَّلَاةِ وَ تَمَضْمَضْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ اسْتَنْشِقْ ثَلَاثاً وَ اغْسِلْ وَجْهَکَ- ثُمَّ یَدَکَ الْیُمْنَى ثُمَّ یَدَکَ الْیُسْرَى ثُمَّ امْسَحْ رَأْسَکَ وَ رِجْلَیْکَ فَإِنِّی رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَصْنَعُ ذَلِکَ وَ اعْلَمْ أَنَّ الْوُضُوءَ نِصْفُ الْإِیمَان‏ …….

الامالی للمفید،صص260 – 267 ط کنگره ی شیخ مفید
الامالی للطوسی،ص29 ط دار الثقافة

ملاحظه می کنید که در این روایت ( که خود ابراهیم ثقفی نیز در سلسله ی روات آن به چشم می خورد) امر به مسح پاها شده است و همه ی این ها ما را به این نتیجه می رساند که وجود عبارت مربوط به شستن پاها در کتاب الغارات یا از ناحیه ی راویان مجهول آن و به خصوص راوی عامی مذهب آن که از حفاظ و ثقات مخالفین شیعه بوده تضتفه شده است و یا اینکه بعدا آن قسمت از متن دچار تغییر و تصحیف شده است.میرزای نوری نیز در مستدرک الوسائل به همین مطلب اشاره کرده است :
قُلْتُ و رَوَاهُ الشَّیْخُ الْمُفِیدُ فِی أَمَالِیهِ، عَنْ أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ حُبَیْشٍ الْکَاتِبِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الزَّعْفَرَانِیِّ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الثَّقَفِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی سَعِیدٍ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ الْجَعْدِ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْهَمْدَانِیِّ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع مِثْلَهُ إِلَّا أَن‏ فِیهِ وَ فِی أَمَالِی ابْنِ الشَّیْخِ کَمَا فِی الْأَصْلِ ثُمَّ امْسَحْ رَأْسَکَ وَ رِجْلَیْک‏ فَظَهَرَ أَنَّ مَا فِی الْغَارَاتِ مِنْ تَصْحِیفِ الْعَامَّةِ فَإِنَّهُمْ یَنْقُلُونَ عَنْه‏.

مستدرک الوسائل،ج1،ص306 ط موسسة آل البیت علیهم السلام
البته مخالفین و کسانی که این شبهه را مطرح کرده اند، از ترس این که مکر و فریبشان در طرح شبهه رو نشود، این کلام میرزای نوری را که به دنبال روایت کتاب الغارات آمده نقل نکرده اند.

تواتر و کثرت روایات مربوط به کیفیت وضوء و عدم حجت بودن وضوء به شیوه ی مخالفین :

نکته ی دیگری که در پایان لازم دانستیم به آن اشاره کنیم این است که کیفیت وضوء شیعه علاوه بر این که مطابق قرآن است، در روایات متعدد و متواتر نیز تایید شده است و حال اگر حتی روایتی صحیح با کیفیت وضوی مخالفین در کتب شیعه بیابیم، حکم خبر شاذ را دارد و طبق قاعده ی اصولی ” الشاذ کالنادر والنادر کالمعدوم ” و چنین خبری ترک می شود و به آن عمل نمی شود و غالبا هم چنین روایاتی یا در اسناد آن ها راویان عامی مذهب وجود دارند و یا اینکه از باب تقیه صادر شده اند.به هر جهت روایتی که با تواتر مخالفت داشته باشد، به آن عمل نمی شود و حجت نیست.

فخر رازی (از علمای بزرگ اهل سنت) : هرکس در دینش به علی بن ابی طالب اقتدا کند هدایت می شود

فخر رازی (از علمای بزرگ اهل سنت) : هرکس در دینش به علی بن ابی طالب اقتدا کند هدایت می شود

فخر رازی از جمله ی علمای بزرگ اهل سنت می باشد که در کتاب تفسیر معروفش به نکته ای اشاره می کند که این نکته بیانگر بسیاری از حقایق بوده و تاییدی است بر کلام اصلی شیعه ی امامیه – اعلی الله برهانهم – .

ثُمَّ إِنَّ الشَّیْخَ الْبَیْهَقِیَّ رَوَى الْجَهْرَ عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ، وَابْنِ عَبَّاسٍ، وَابْنِ عُمَرَ، وَابْنِ الزُّبَیْرِ، وَأَمَّا أَنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ کَانَ یَجْهَرُ بِالتَّسْمِیَةِ فَقَدْ ثَبَتَ بِالتَّوَاتُرِ، وَمَنِ اقْتَدَى فِی دِینِهِ بِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَقَدِ اهْتَدَى، وَالدَّلِیلُ عَلَیْهِ قَوْلُهُ عَلَیْهِ السَّلَامُ: اللَّهُمَّ أَدِرِ الْحَقَّ مَعَ عَلِیٍّ حَیْثُ دَارَ.

تفسیر الرازی،ج1،ص210 ط دار الفکر

بیهقی جهر به بسم الله را از عمر بن الخطاب و ابن عباس و ابن عمر و ابن الزبیر نقل کرده است و علی بن ابی طالب هم بسم الله را بلند می گفت و این به تواتر ثابت شده است و هرکس در دینش به علی بن ابی طالب اقتدا کند هدایت می شود به این دلیل که پیامبر فرموده اند : خدایا، حق را هر جا که علی بود قرار بده.

الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة مولانا امیر المومنین

فرار عثمان در احد+سند

 ابوجَعْفر طَبَرى مى‏ گوید: 

حَدَّثَنَا ابْنُ حُمَیْدٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَلَمَةُ، قَالَ: قَالَ مُحَمَّدٌ: قَالَ: قَالَ رسول الله ص، کَمَا حَدَّثَنَا یَحْیَى بْنُ عَبَّادِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَیْرِ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَیْرِ، عَنِ الزُّبَیْرِ، [قَالَ: سَمِعْتُ رسول الله ص یَقُولُ یَوْمَئِذٍ: أَوْجَبَ طَلْحَةُ حِینَ صَنَعَ بِرَسُولِ اللَّهِ مَا صَنَعَ] قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ: وَقَدْ کان الناس انهزموا عن رسول الله ص، حَتَّى انْتَهَى بَعْضُهُمْ إِلَى الْمنقَّى دُونَ الأَعْوَصِ، وَفَرَّ عُثْمَانُ بْنُ عَفَّانَ وَعُقْبَةُ بْنُ عُثْمَانَ وَسَعْدُ بْنُ عُثْمَانَ رَجُلانِ مِنَ الأَنْصَارِ، حَتَّى بَلَغُوا الْجَلْعَبِ جَبَلًا بِنَاحِیَةِ الْمَدِینَةِ مِمَّا یَلِی الأَعْوَصَ، فَأَقَامُوا بِهِ ثَلَاثًا ثُمَّ رَجَعُوا إِلَى رسول الله ص، فزعموا ان رسول الله ص، قَالَ لَهُمْ: لَقَدْ ذَهَبْتُمْ فِیهَا عریضَةً.

تاریخ الطبری ج2 ص522 المؤلف: محمد بن جریر بن یزید بن کثیر بن غالب الآملی، أبو جعفر الطبری (المتوفى: 310هـ)، (صلة تاریخ الطبری لعریب بن سعد القرطبی، المتوفى: 369هـ)، الناشر: دار التراث - بیروت، الطبعة: الثانیة - 1387 هـ، عدد الأجزاء: 11 .

الطبری، محمد بن جریر (متوفای 310هـ)، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ج 4، ص 145، ناشر: دار الفکر، بیروت – 1405هـ

الطبری، محمد بن جریر (متوفای 310هـ)، تاریخ الطبری، ج 2، ص 69، ناشر: دار الکتب العلمیة – بیروت.

الجزری، عز الدین بن الأثیر أبی الحسن علی بن محمد (متوفای630هـ)، أسد الغابة فی معرفة الصحابة، ج 4، ص 63، تحقیق عادل أحمد الرفاعی، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولى، 1417 هـ - 1996 م؛

القرشی الدمشقی، إسماعیل بن عمر بن کثیر أبو الفداء (متوفای774هـ) السیرة النبویة، ج 3، ص 55؛

العسقلانی الشافعی، أحمد بن علی بن حجر أبو الفضل (متوفای852هـ) المطالب العالیة بزوائد المسانید الثمانیة، ج 17، ص 347، تحقیق: د. سعد بن ناصر بن عبد العزیز الشتری، ناشر: دار العاصمة/ دار الغیث، الطبعة: الأولى، السعودیة - 1419هـ .

مردم در روز اُحد چنان از رسول خدا صلى الله علیه وآله فرار کردند تا به حدّى که بعضى از ایشان به مَنْقى‏ که پائین‏تر از أعْوَص است رسیدند و عثمان بن عفّان و عقبة بن عثمان و سعدبن عثمان (که دو مرد از أنصارند) چنان فرار کردند تا به جَلْعَب (کوهى است از نواحى مدینه که در پشت أعْوَص واقع است) رسیدند و در آنجا سه روز توقّف کردند و پس از آن به سوى رسول خدا صلى الله علیه وآله برگشتند و پیامبر درباره ایشان است که فرمود: لَقَدْ ذَهَبْتُمْ فیها عَریضَةً «شما در این گریز، گریز و فرار وسیعى نموده‏اید!» 

در کتاب  تنویر المقباس آمده است از قول ابن عباس که در ذیل آیه إِنَّ الَّذِینَ تَوَلَّوْا مِنْکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ ( سوره آل عمران آیه 155) آمده است که:

ثمَّ ذکر المنهزمین یَوْم أحد فَقَالَ {إِنَّ الَّذین تَوَلَّوْاْ مِنکُمْ} بالهزیمة عُثْمَان بن عَفَّان وَأَصْحَابه {یَوْمَ التقى الْجَمْعَانِ}

تنویر المقباس من تفسیر ابن عباس ج1 ص59 ینسب: لعبد الله بن عباس - رضی الله عنهما - (المتوفى: 68هـ)، جمعه: مجد الدین أبو طاهر محمد بن یعقوب الفیروزآبادى (المتوفى: 817هـ)، الناشر: دار الکتب العلمیة - لبنان، عدد الأجزاء: 1 .

این آیه در مورد فرار عثمان و همراهان او نازل شده است

وفر عُثْمَان بْن عَفَّان، وعقبة بن عثمان، وسعد بْن عُثْمَان- أخوان من الأنصار- حَتَّى بلغوا الجبل مما یلی الأعوص، فأقاموا بِهِ ثلاثا، ثُمَّ رجعوا إِلَى رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فزعموا أن رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ [لهم] لقد ذهبتم بها عریضةً

الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج 3، ص 1074،المؤلف: أبو عمر یوسف بن عبد الله بن محمد بن عبد البر بن عاصم النمری القرطبی (المتوفى: 463هـ)،المحقق: علی محمد البجاوی،الناشر: دار الجیل، بیروت،الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 1992 م.

الصفدی، صلاح الدین خلیل بن أیبک (متوفای764هـ)، الوافی بالوفیات، ج 20، ص 61، تحقیق: أحمد الأرناؤوط وترکی مصطفى، ناشر: دار إحیاء التراث - بیروت - 1420هـ- 2000م.

القرشی الدمشقی، إسماعیل بن عمر بن کثیر أبو الفداء (متوفای774هـ)، البدایة والنهایة، ج 4، ص 28 29،، ناشر: مکتبة المعارف – بیروت.

عثمان بن عفان و دو نفر از انصار به نام‌هاى عقبة بن عثمان و سعد بن عثمان و افرادى از بنى زریق گریختند تا به کوه جلعب در اطراف مدینه رسیدند و سه شبانه روز در آن جا ماندند، سپس نزد پیامبر (صلی الله علیه وآله) بازگشتند....

وَمِنْهُمْ[المنهزمین]أَیْضًا عُثْمَانُ انْهَزَمَ مَعَ رَجُلَیْنِ مِنَ الْأَنْصَارِ یُقَالُ لَهُمَا سَعْدٌ وَعُقْبَةُ، انْهَزَمُوا حَتَّى بَلَغُوا مَوْضِعًا بَعِیدًا ثُمَّ رَجَعُوا بَعْدَ ثَلَاثَةِ أَیَّامٍ  فَقَالَ لَهُمُ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ «لَقَدْ ذَهَبْتُمْ فِیهَا عَرِیضَةً»

أبو عبد الله محمد بن عمر بن الحسن بن الحسین التیمی الرازی الملقب بفخر الدین الرازی خطیب الری (المتوفى: 606هـ)، التفسیر الکبیر أو مفاتیح الغیب، ج 9، ص 398،الناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت،الطبعة: الثالثة - 1420 هـ

عثمان بن عفان، عقبة بن عثمان و سعد بن عثمان (دو نفر از انصار) آن قدر گریختند که به کوه جلعب (کوهى در اطراف مدینه از طرف اعوض) رسیدند و سه روز در آن جا ماندند و سپس بازگشتند. رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم به آن‌ها فرمود: به چه سر زمین دورى رفته بودید! »

اصلا به چه استنادی کسی را که بیعت خود را با پیامبر(صلی الله علیه واله) شکسته و در جنگی که دندان مبارک پیامبر شکسته شد (و اگر شجاعت علی بن ابی طالب صلوات الله علیه و اندک شمار اصحاب نبود خودشان نیز شهید میشدند) به عنوان خلیفه بپزیریم؟؟؟

دشنام عبد الله بن زبیر به امام علی+سند

وقتی که عبد الله بن زبیر به هم به امام علی دشنام میدهد. در حالیکه ابوهریره از رسول الله(صلی الله علیه اله) نقل می کند که فرمود:

...فَإِنِّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ: «مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی، وَمَنْ سَبَّنِی فَقَدْ سَبَّ اللَّهَ تَعَالَى» 

المستدرک على الصحیحین ج3 ص130 المؤلف: أبو عبد الله الحاکم محمد بن عبد الله بن محمد بن حمدویه بن نُعیم بن الحکم الضبی الطهمانی النیسابوری المعروف بابن البیع (المتوفى: 405هـ)، تحقیق: مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، 1411 - 1990، عدد الأجزاء: 4.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله فرمودند: هر کس علی علیه السلام را سب کند مرا سب کرده و هر کس مرا سب کند به تحقیق خدا را سب کرده است. 

خطبة محمد بن الحنفیة یرد على عبد الله بن الزبیر وقد تنقص الإمام: خطب ابن الزبیر، فنال من الإمام علی کرم الله وجهه، فبلغ ذلک ابنه محمد ابن الحنفیة رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، فأقبل حتى وضع له کرسی قدامه، فعلاه وقال: "یا معشر قریش، شاهت الوجوه، أینتقص علی وأنتم حضور؟

(صفوت، أحمد زکی، جمهرة خطب العرب، ج2، ص90، ناشر: المکتبة العلمیة - بیروت./المسعودی، ابوالحسن علی بن الحسین بن علی (متوفاى346هـ)، مروج الذهب، ج1، ص382، طبق برنامه الجامع الکبیر./الیعقوبی، أحمد بن أبی یعقوب بن جعفر بن وهب بن واضح (متوفاى292هـ)، تاریخ الیعقوبی، ج2، ص261، ناشر: دار صادر – بیروت.)

خطبه محمد بن حنفیه که جواب عبد الله بن زبیر را مى‌دهد که از امام (على بن ابى طالب) بدگویى کرده بود!

ابن زبیر سخنرانى کرد و به امام على علیه السلام دشنام داد، این خبر به محمد بن حنفیه رسید، آمد و در مقابل او یک صندلى گذاشتند، و بالاى آن رفت و گفت: اى قریشیان! چهره‌هاتان زشت باد! آیا از على بدگویى شود و شما حاضر باشید ؟

ولما توطد لابن الزبیر أمره وملک الحرمین والعراقین ... فدعا عبد الله بن عباس ومحمد بن الحنفیة وجماعة من بنی هاشم إلى بیعته فأبوا علیه فجعل یشتمهم ویتناولهم على المنبر ...

(الأندلسی، احمد بن محمد بن عبد ربه (متوفاى: 328هـ)، العقد الفرید، ج4، ص385، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت / لبنان، الطبعة: الثالثة، 1420هـ - 1999م.)

وقتى که کار عبد الله بن زبیر درست شد و مالک مکه و مدینه و ایران و عراق شد ... عبد الله بن عباس و محمد بن حنفیه و گروهى از بنى هاشم را به بیعت خواند! اما قبول نکردند! به همین دلیل آنان را دشنام داده و بر منبر بر آنها ناسزا مى‌گفت! 

11976 - وَعَنْ عُرْوَةَ - یَعْنِی ابْنَ الزُّبَیْرِ - أَنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ لَقِیَ الزُّبَیْرَ فِی السُّوقِ، فَتَعَاتَبَا فِی شَیْءٍ مِنْ أَمْرِ عُثْمَانَ، ثُمَّ أَغْلَظَ لَهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ، فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ: أَلَا تَسْمَعُ مَا یَقُولُ لِی. فَضَرَبَهُ الزُّبَیْرُ حَتَّى وَقَعَ. رَوَاهُ الطَّبَرَانِیُّ، وَفِیهِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَى بْنِ عُرْوَةَ وَهُوَ مَتْرُوکٌ.

(الهیثمی، ابوالحسن علی بن أبی بکر (متوفاى 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج7، ص223، ناشر: دار الریان للتراث/‏ دار الکتاب العربی - القاهرة، بیروت – 1407هـ.)

از عروة بن زبیر روایت شده است که على بن ابى طالب (علیه السلام) زبیر را در بازار دید، و در مورد عثمان یکدیگر را سرزنش کردند! سپس عبد الله بن زبیر با حضرت درشت سخن گفت!

على به زبیر گفت: آیا نمى‌شنوى پسرت چه مى‌گوید ؟ زبیر نیز آنقدر عبد الله را زد تا افتاد! 

وکان عبد الله بن الزبیر یبغض علیاً علیه السلام؛ وینتقصه وینال من عرضه

(إبن أبی‌الحدید المدائنی المعتزلی، ابوحامد عز الدین بن هبة الله بن محمد بن محمد (متوفاى655 هـ)، شرح نهج البلاغة، ج4، ص36، تحقیق محمد عبد الکریم النمری، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولى، 1418هـ - 1998م.)

عبد الله بن زبیر، دشمن على علیه السلام بود و از حضرت بدگویى مى‌کرد و به خاندان حضرت دشنام مى‌داد! 

ابوحنیفه:ابوهریره لیس ثقه!+سند

ابوهریره که راوى پنج هزار حدیث است، و فقط امام بخارى از او بیش از چهارصد حدیث آورده است:

ابن قتیبه گوید:

وَذَکَرَ أَبَا هُرَیْرَةَ: فَقَالَ النَّظَّامُ: أَکْذَبَهُ عُمَرُ، وَعُثْمَانُ، وَعَلِیٌّ وَعَائِشَةُ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ.

سخن در مورد ابو هریره بود ؛ پس گفت : او را عمر و عثمان و علی و عائشه تکذیب کرده اند .

تأویل مختلف الحدیث ج1 ص72 المؤلف: أبو محمد عبد الله بن مسلم بن قتیبة الدینوری (المتوفى: 276هـ)، الناشر: المکتب الاسلامی - مؤسسة الإشراق، الطبعة: الطبعة الثانیة- مزیده ومنقحة 1419هـ - 1999م، عدد الأجزاء: 1.

نظر ابوحنیفه در مورد ابوهریره

وروى أبو یوسف ، قال : قلت لأبی حنیفة : الخبر یجئ عن رسول الله صلى الله علیه وسلم یخالف قیاسنا ما تصنع به ؟ قال : إذا جاءت به الرواة الثقات عملنا به وترکنا الرأی ، فقلت : ما تقول فی روایة أبى بکر وعمر ؟ فقال : ناهیک بهما ! فقلت : على و عثمان ، قال : کذلک ، فلما رآنی أعد الصحابة قال : والصحابة کلهم عدول ما عدا رجالا ، ثم عد منهم أبا هریرة وأنس بن مالک .

شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 4 ص68.

ابو یوسف شاگر ابو حنیفه می گوید به ابو حنیفه گفتم : برای ما روایاتی از رسول خدا می آید که با قیاس ما مخالف است ، آنها را چه بکنیم ؟ فرمودند اگر روایت از افراد مورد اطمینان باشد به آن عمل کرده ونظر خویش را کنار می گذاریم ؛ گفتم نظر شما در مورد روایات ابو بکر و عمر چیست ؟ تو را از کنار گذاشتن آن ها نهی می کنم . گفتم : علی و عثمان؟ پاسخ داد : آن دو نیز همچنین وقتی که دید یک یک صحابه را می شمارم گفت : صحابه همگی ایشان عادلند غیر از چند نفر که نام ایشان را برد و از ایشان ابو هریره بود و مالک بن انس.

پدرم اولین مسلمان نیست!

پسر ابوبکر قبول نداشت که پدرش اولین مسلمان بود ولی سنی ها اصرار بر آن دارند !! 

آیا صحیح است که خالد بن سعید بن العاص قبل از ابوبکر اسلام آورده است و اولین کسى که به اعتراف ـ محمد بن ابى بکر ـ و دهها نفر از محققان و مؤرخان اسلام آورد، حضرت على بود ؟ چنانچه در نامه اى براى معاویه این حقیقت را اعتراف کرده است.

محمّد بن ابوبکر نامه اى به معاویه نوشت که در بخشى از آن آمده است :

«فکان أوّل من أجاب و أناب ، وصدّق ووافق ، وأسلم وسلّم ، أخوه وابن عمِّه علیُّ بن أبی طالب . . . أوّل الناس إسلاماً ، وأصدق الناس نیّة . . . یالک الویل ، تعدل نفسک بعلیٍّ وهو وارث رسول الله ، ووصیّه وأبو ولده ، وأوّل الناس له اتِّباعاً ، وآخرهم به عهداً ، یخبره بسرِّه ، ویشرکه فی أمره»

اوّلین کسى که دعوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) را پذیرفته و به سویش رفت، و او را تصدیق نموده و با او همراه شد، و اسلام آورده تسلیم گشت، برادر و پسر عموى پیامبر ، على بن ابى طالب است... در اسلام پیشتاز، و در نیّت صادق تر از همه بود . واى بر تو اى معاویه! خود را با على قیاس کرده و هم وزن او مى دانى؟! در حالى که او وارث و وصىّ و پدر فرزندان پیامبر است و اوّلین پیرو پیامبر و آخرینِ آنها در پایبندى به عهد خود با اوست، پیامبر از أسرار خود او را آگاه و در امورش شریک مى کرد.

 شرح نهج البلاغه 3: 188

ابوالیقظان مى گوید:

عَنْ أَبِی الْیَقْظَانِ، وَغَیْرِهِ، «أَنَّ خَالِدَ بْنَ سَعِیدِ بْنِ الْعَاصِ أَسْلَمَ قَبْلَ أَبِی بَکْرٍ الصِّدِّیقِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمَا» 

المستدرک على الصحیحین ج3 ص278 المؤلف: أبو عبد الله الحاکم محمد بن عبد الله بن محمد بن حمدویه بن نُعیم بن الحکم الضبی الطهمانی النیسابوری المعروف بابن البیع (المتوفى: 405هـ)، تحقیق: مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، 1411 - 1990، عدد الأجزاء: 4.

سعد و قاص مى گوید: ابوبکر اولین کسى نبود که مسلمان شد، بلکه قبل از او بیش از پنجاه نفر مسلمان شدند

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ، قَالَ: قُلْتُ لأَبِی: أَکَانَ أَبُو بَکْرٍ أَوَّلَکُمْ إِسْلَامًا؟ فَقَالَ: لا، وَلَقَدْ أَسْلَمَ قَبْلَهُ أَکْثَرُ مِنْ خَمْسِینَ.....

تاریخ طبرى ج2 ص316 المؤلف: محمد بن جریر بن یزید بن کثیر بن غالب الآملی، أبو جعفر الطبری (المتوفى: 310هـ)، (صلة تاریخ الطبری لعریب بن سعد القرطبی، المتوفى: 369هـ)، الناشر: دار التراث - بیروت، الطبعة: الثانیة - 1387 هـ ، عدد الأجزاء: 11.

سالم بن ابی الجعد از محمد بن سعد گفت: به پدرم گفتم: آیا بو بکر اولین کسی بود که اسلام آورد و پدرم گفت: نه و همانا بعد از پنجاه نفر ایمان آورد .

قَالَ: أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُمَرَ قَالَ: حَدَّثَنِی إِبْرَاهِیمُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ بْنِ أَبِی حَبِیبَةَ عَنْ دَاوُدَ بْنِ الْحُصَیْنِ قَالَ: وَحَدَّثَنِی مَعْمَرٌ عَنِ الزُّهْرِیِّ قَالا: أَسْلَمَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ بَعْدَ أَنْ دَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ - صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ - دار الأَرْقَمِ وَبَعْدَ أَرْبَعِینَ أَوْ نَیِّفٍ وَأَرْبَعِینَ بَیْنَ رجال ونساء....

الطبقات الکبرى ج3 ص203 المؤلف: أبو عبد الله محمد بن سعد بن منیع الهاشمی بالولاء، البصری، البغدادی المعروف بابن سعد (المتوفى: 230هـ)، تحقیق: محمد عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب لعلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، 1410 هـ - 1990 م، عدد الأجزاء: 8.

اگر این مطالب واقعیت داشته باشد، چرا اینقدر واقعیات را وارونه می کنید ؟ و دائماً چنین مى گویید که اولین مردى که اسلام آورد ابوبکر بود. منظور شما از این جعلیات و دروغ پردازی ها تراشیدن فضائل بیشترى براى خلیفه اول است و یا انکار فضائل حضرت على براى شما مهم است ؟

سوال مهم از علمای اهل سنت آیا خلیفه اول شما جماعت اهل سنت جناب ابوبکر بن ابی قحافه از خود فضیلتی نداشته است که شروع به جعل کردن و تراشیدن فضائل برای ایشان شده اید . آیا وقت آن نشده است که واقعیت که بزرگان شما در مورد فضائل بی حد و کران مولی الموحدیدین امیرالمومنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیه را برای مردم بازگو کنید.